Cyrtomium sierpowate dryopteris

Botanicy wyróżniają około 20 gatunków roślin tego rodzaju. Są to typowe paprocie naziemne. Ich nazwa łacińska pochodzi od greckiego słowa kyrtos (łukowato wygięty) i odnosi się do kształtu liści. Jednym z najbardziej znanych gatunków jest Cyrtomium falcatum syn. Polystichum falcatum (paprotnik sierpowaty). Ma ona wzniesione liście, które osiągają czasem długość do 80 cm. Są one pojedynczo pierzaste, a listki są skórzaste, zimozielone, całobrzegie i lśniące. Na spodzie liści znajdują się zarodnie z zarodnikami i są one nieregularnie rozrzucone po blaszce liściowej. Wyjątkowo dekoracyjna jest znana u nas odmiana Rochfordianum o głęboko powcinanych listkach. Drugi gatunek to Cyrtomium fortunei (paprotnik Fortune'a) - pochodzący z Japonii, Korei i Chin. Jest on nieco niższy od poprzedniego gatunku (do 50 cm) i ma ciemnozielone, całobrzegie listki.
Najlepiej się czują w półcieniu, a paprotnik sierpowaty toleruje także stanowiska cieniste. Latem musimy rośliny podlewać tak, aby podłoże było stale wilgotne, lecz w okresie spoczynku czyli jesienią i zimą oba gatunki potrzebują mniej wody. Wszystkie gatunki paprotników znoszą pobyt w suchych pomieszczeniach, choć bardzo chętnie przyjmują zraszanie miękką wodą. Paprotniki najlepiej rosną w podłożu lekkim, może to być podłoże przygotowane z ziemi liściowej, torfu i piasku (2:2:1) o odczynie kwaśnym (pH 5-5,5), można również dodać lekko rozłożonych liści bukowych. W okresie wzrostu dorosłe okazy należy nawozić raz w miesiącu. Rośliny te dokarmiamy niezbyt obficie - tylko wiosną oraz latem i najlepiej nawozami organicznymi (biohumusem lub np. suchym krowieńcem). Można też używać nawozów mineralnych, ale wówczas stosujemy połowę dawki zalecanej na opakowaniu. Jest to jedna z paproci tolerująca nabłyszczanie liści. Paprotniki przesadzamy wiosną - raz na 2-3 lata. Robimy to bardzo ostrożnie, aby nie uszkodzić korzeni.