ŚWIERK SREBRNY NR 91

W swojej ojczyźnie - Ameryce Północnej, świerk kłujący występuje głównie w górskich lasach mieszanych, najczęściej w okolicach rzek. W Europie drzewo to stanowi najpopularniejsze amerykańskie iglaste drzewo ozdobne i jest sadzone przede wszystkim w parkach i ogrodach. Pierwotna forma świerka kłującego, posiadająca matowozielone igły pokryte grubą warstwą wosku (nadającą im jaśniejszy połysk), jest rzadko spotykana w Europie. Zamiast niej sadzi się głównie odmiany dekoracyjne o bardzo charakterystycznych szpilkach w różnych odcieniach koloru niebieskiego. Łącznie odmiany te są nazywane przez ogrodników świerkiem srebrnym lub odmianą Glauca. Poza kolorem igieł, są one bardzo podobne do świerka pospolitego. Drobne różnice są następujące: świerk kłujący osiąga mniejszą wysokość (w Europie do 25m, w ojczyźnie - do 40m), posiada nieco dłuższe (2-3cm) i ostrzej zakończone, a przez to jeszcze bardziej kłujące igły (stąd nazwa) oraz tworzy trochę mniejsze szyszki (7-11cm długości), które mają bardziej odstające łuski nasienne. Wyjątkową cechą w ramach rodzaju jest stosunkowo głęboki system korzeniowy świerka kłującego. Ponadto drzewo to posiada mniejsze niż świerk pospolity wymagania glebowe, wykazuje też większą odporność na niekorzystne warunki takie jak mrozy, zanieczyszczenia powietrza itp., dzięki czemu lepiej nadaje się do uprawy w miastach. Świerk kłujący żyje nieco dłużej niż pospolity (jego wiek często przekracza 300 lat, a może osiągnąć nawet 800 lat) rośnie natomiast wolniej.